Balkan savaşlarından sonra Balkanlarda yaşayan Türklerin kaderleri sanki yeniden yazılıyor gibiydi. Milliyetçilik akımının yükselmesi ve değişen Balkan coğrafyası Balkan Türklerini tekrar çileli zahmetli bir yolculuğa çıkartıyordu. Türklerin ilk ana vatanı sayılan Balkanlarda istenmeyenler olarak işaretlenmişlerdi sanki. Beş yüz yıldan fazla kardeşçe ve birlikte yaşadıkları milletler dış güçlerin kışkırtmasıyla aklına gelen her türlü kötülüğü Türklere reva görmeye başlamışlardı. Balkan Türklerine tek bir kurtuluş kapısı vardı, anavatan. Türkiye`ye göç etmekten başka çareleri yoktu. Adem bey de işte bu yüzden malını mülkünü satmış, atasının mirası olan topraklara veda etmeye çalışıyordu. Adem bey aslında şanslıydı, Romanya da yaşayan Türkler diğer Balkan ülkelerindekilere göre daha rahat ve sıkıntısız bir yaşam sürüyorlardı. Gene de ben çocuklarımı ana vatana atayım da, bir şekilde yeni bir düzen kurarız diye düşünüyordu. Vapurun sireni Adem beyi daldığı serin sulardan çıkardı ve kendine getirdi. Gemi personeli halatları sökmüştü, vapur harekete hazırdı. Limana uğurlamaya gelenlerin ağlaşmaları ile vapurdaki ağlaşma sesleri ortamı ağırlaştırmıştı. Adem bey bir an önce vapurun limandan uzaklaşmasını istedi. Onu ve ailesini yolcu etmeye gelen kimse olmadığını bildiği için vapurun bir an önce hızlanmasını ve ufukta kaybolmasını istiyordu. Birde hanımın ve çocuklarının yanında ağlamak olmazdı. Erkek adam ağlamazdı, öyle öğretilmişti de Adem bey zor tutuyordu kendisini. Gemi limandan uzaklaştıkça limanda el sallayan insanlar küçülüyordu. Adem beyin ise yüreğindeki sızı vapur ana karadan uzaklaştıkça, yol aldıkça daha çok büyüyordu. Allahtan büyük bir curcuna kopuyordu da kimse gözlerimden akan göz yaşlarımı fark edemiyor diye düşünüyordu ama, herkes aslında her şeyin farkındaydı. Sonra kendi kendine dedi ki bugün ağlamayacaksın da ne zaman ağlayacaksın bre Adem. Sanki erkeklerin ki kalp değildi, neden bize böyle şeyler öğretiyorlar ki diye mırıldanır gibi oldu. Sonra istem dışı erkekler de ağlar dedi, ama sonra gene içinden ne yapıyorum ben yahu dedi, ama nasıl oluyorsa artık daha fazla kendini tutmaya çalışmadı. Etrafından hiç çekinmeden adeta içini temizlercesine yıllardır biriktirdiği göz yaşlarını dışa akıtıyor, hüngür hüngür ağlıyordu. İçi acıyordu. Kolay mıydı, daha geçen yıl babasını Köstence topraklarına emanet etmişti, anası, dedesi, ataları hep bu topraklarda gömülüydü, bunca yıllın hatırı kalırdı, ağladıkça ağladı, göz yaşı sel olup aktı aktı, sanki hiç bitmeyecek gibi yürekler parçalandı, can garip, can çaresiz ve suskundu. Adem ağa yutkundu, ağladı, saklamaya çalıştıkça ağladı yutkundu, nasıl ağlamasındı, can paramparçaydı. Artık gizlemek saklamak umurunda değildi. Sonra doya doya içini çeke çeke içinden geldiği gibi, kalbinin sesinin istediği gibi göz yaşı dökmeye devam etti. Romanya Köstence kasabası atalarının topraklarıydı, çok seviyordu, ama çaresiz ayrılık anı gelmişti, hiç aklına gelmeyen olaylar yaşıyordu. Bu göz yaşları bir çağı kapatan ve yeni bir çağ açan göz yaşlarının uç beyleriydi. Kartlar yeniden karılıyor, olan yollara düşen Türk çocuklarına oluyordu. Balkanlarda tüten Türk evlerinin ocaklarının bacaları artık tütmüyor, bacalarından duman çıkmıyor bir bir söndürülüyorlardı. Tarihçiler zalimlerin zulmünü kömür karası bir kalemle tarihin kalın defterine not olarak düşüyordu. Türkler Balkanlarda istenmiyorlardı.

Bulgaristan Eski Cuma (Targovishte) iline bağlı Muratlar (Buynovo) köyünde 16 Eylül 1965 yılında dünyaya merhaba dedim. Eğitim serüvenim doğduğum köyümde başladı. Altıncı sınıfa kadar köyümdeki okulumda devam ettim. Ailemle birlikte 1978 yılı Eylül ayında anavatanım Türkiyeye göç ettim. Eğitim hayatıma kaldığım yerden İstanbul Gaziosmanpaşa Vefa Poyraz Lisesinde devam ettim. Eskişehir Anadolu Üniversitesi İşletme Bölümünden mezun oldum. Ortaokul, lise ve üniversite yıllarımda perakende sektörü ile tanıştım kariyerime bu sektörde severek devam ettim. Türkiyenin seçkin markaları olan Boyner ve Lcwaikiki mağzalarında uzun süre orta ve üst düzey yönetici olarak görev alarak perakende sektörüne hizmet ettim katkı sağladım. Ekim 2016 yılında lcwaikiki şirketinde Bölge Müdürü olarak görev yaptığım dönemde emekli oldum. Emekli olduktan sonra boş duramazdım. Fotoğrafçılık ve Video Kameramanlığı bölümüne kayıt olarak öğrencilik macerasına yeniden dönmüş oldum, iki yıl sonra ön lisans bölümünden mezun oldum. Daha sonra tekrar Sosyal Medya Yöneticiliği ön lisan bölümüne kayıt oldum Mayıs 2021 tarihinde mezun oldum.
Tarihe ve edebiyata olan merakım çok sevdiğim değer verdiğim öğretmenlerim sayesinde olgunlaştı ve gelişti. Türkiye Cumhuriyetinin kurucu önderi Mareşal Gazi Mustafa Kemal Atatürke olan sevgim hayranlığım doğrudur. Ata yurdum memleketim Deliorman ve Eski Cuma Muratlar Köyüne olan hasretim ve özlemim hala ayrıldığım günkü heyecanı ile devam etmektedir. Özellikle doğduğum topraklara olan hasretimi, özlemimi, anılarımı yazarak teselli bulmaya çalışan bir okur yazar olarak emeklilik hayatıma devam etmekteyim. Evli ve 3 çocuk babası ve iki torun sahibiyim. Halen İstanbulda
ikamet etmekteyim.

Cevat ÇIRAK

Yayınlanmış kitaplarım;

1- BALKANLARDA KALAN ÇOCUKLUĞUM Biyografi- www.tilkikitap.com - 2020
2- TÜRK YURDU BALKANLAR ANI www.tilkikitap.com - 2021

Sosyal Medya
İnstagram: @cevat_cirak facebook : cevatcirak
twitter: @cirakcevat youtube: cevat.cirak
instagram: @balkanlarda_kalan_cocuklugum
instagram:
@turk_yurdu_balkanlar
instagram:
@muratlar_koyu