Üzülme artık, herkes ile hayal kuramayacağını öğrenmiş oldun.

Hayatta bazı öğretiler ebedi kalır, çünkü insan kendini orda görür ve tekrar kendisiyle yüzleşir.

Hayaller bile değmiyorsa gerçeklere, pencere açmaz...

Öğrendin sanırım artık.

Ve artık yoksun…

Hayat, içimizde biriken kelimelerden ibaret mi? Yoksa o kelimelerin taşıdığı anlamlarla mı var oluruz?

Kıvırcığın Heybesi, bir ruhun izlerini süren, hüzünle sevinci aynı potada eriten, her satırında kendimizi bulduğumuz bir şiir yolculuğu. Çocukluk anılarından, yitirilen bayramlara, aşktan yalnızlığa, insanın iç dünyasında yankılanan sorulara uzanan bir serüven.

“Bir damlanın dünyaymış gibi verdiği hissin içinde;
Berrak, minik, saf yaşayan biriydim.
Bakana göre büyüdüm, bakana göre küçüldüm,
Bakıp da görmeyene ise
Zaten yoktum…”

Zamanın içinden süzülen hatıralar, bir reçelin kokusunda saklı geçmişler, bir bayram sofrasının boşluğunda yankılanan yalnızlık… Şairin heybesine doldurduğu her kelime, bizim de yükümüzden bir parçayı alıyor sanki.