Zamana yetişemiyor insan! Var olmak ve yok olmak arasında gidip geliyor çoğu zaman. Yılgınlıkları olur insanın. Yenilgileri olur, çoğu zaman var olmanın gayretindedir insan. Yeri gelir başkalarının günahının bedelini öder, uykuları asılır, rüyaları çarmıha gerilir. Nasibine bir şey düşer insanın. Benim nasibime de hep dönüm noktaları düştü karabasan rüyaların sabahında. Yetişemezmiş insan! Hep bir yetişme çabasında boğuşup dururken hiçbir yere yetişemezmiş. Yetişemez ve geri dönüp baktığımda cama vuran yağmur damlaları gibidir hayat. Bir küçük nokta, bir uzun çizgi, bir küçük nokta, bir uzun çizgi…. Meğer insan yanarmış ateş olmadan. Solarmış izleri durmadan geçip giden zamanın içinde kendine el gibi olurmuş. Ömür dediğin hüznü taşırmış, soluk bir dünyanın mezarına gömerek bedeni. İnsan her şeye alışır diyorlar ya, öyle değil aslında. Başka çaren olmadığı için katlanıyorsun ama alışamıyorsun. Yaşadıkça, yoruldukça, kırıldıkça anlıyor insan! En ağır yük insanmış insana.