Çocukluğumdaki çığlıkların sessizliğini işitiyorum. Korkuyorum hayat denen bu mücadeleden. Hayatta sınava girmeden geçemezsin, peki ya baştan kaybetmişsen gerek var mı? Bundan sonra soruları ben sormak istiyorum. "Neden?"le başlamak... Artık tenimde nasırlaşmış bir korkuyla yaşıyorum. Bu yüzden aslında olmadığım kadar güçlü duruşum. Paramparça kalbimde hayal kırıklığına yer kalmadığından asiliğim… Her şey oldum şu hayatta: eş, anne, arkadaş, dost… Ama mutlu ama çocuk? Ben şimdi hiç yaşamadığım çocukluğu çocuğuma nasıl yaşatacağım? Hiç görmediğim anne şefkatini çocuğuma nasıl aktaracağım?