Adım atsak, kadın mezarına denk gelecek kadar sebepsiz yere cinayet işlendi Türkiye’de. Yaşamak isteyip de yaşayamadıklarıyla gömüldü; nice analar, ablalar, kardeşler ve çığlığını duyurmaya çalışan kahraman kadınlar.

“Ayaklarının altında cennet var.” dediler ama cennetleri, cehennem etmeyi layık gördüler. Namus demek, kadın demektir deyip; Özgecan Arslan’ın bileklerini keserek teslim etmediği namusu uğruna hayatına son verdiler.

Münevver Karabulut, güvenmek istedi; vahşice katledildi. “Yaşadığın hayata razı olacaksın.” dediler. Buna karşı çıkan Ayşe Paşalı, eski kocası tarafından bıçaklanarak öldürüldü. “Ölmek istemiyorum!” diye çığlık atan Emine Bulut, bir restoranda herkesin gözü önünde boğazından bıçaklanarak öldürüldü.

İşte bastırılan çığlıklarıyla boğulmaya mahkûm olan ve isimleri bile unutulan bazı kadınlar: Gaye Gerçek, Yasemin Uludağ, Nazife Çördük, Cavidan Güler, Dilek Dikmen, Ebru Küçük Taş Demir, Ayşe Koçak, Mine Özcan...

Yazdığım bu eser, dünyadaki bütün kadınların sesi olmak içindir. Yaşamak isteyip de yaşatılamayan tüm kahraman kadınlarımızı saygı, sevgi, rahmet ve minnetle anıyorum. Kadın cinayetlerinin son bulduğu bir dünyada yaşamak dileğiyle, hoşça kalın...