SUSUNCA ŞİİR OLAN KADIN
İncir Kuşları
Yavan şiir bile,
Yalın ayak tasvirler istemezmiş.
Bazen kırılamıyor bile insan,
Çığlık çığlığa...
Belli ki yarının da güneşten nasibi yok.
Kaç kez yaktım buraları,
Bir görümlük gülüş için, bilmezsin.
Ben aşkı bir ozandan sorardım da
Yüreğim hiç bu kadar yamalı olmazdı.
Cep delik, cepken asılsız iftiraların kurbanı.
Şimdi tükürse bir mahşer yüzüme,
Eyvallah derim.
O kadar meteliksizim...
Şans hep bağnazların lügatinden gelir sanırdım,
Meğer tembel insanların kaçış rampasıymış.
İsterdim,
Öyle son gaz, uçurumun sürüklenirken
Ayağımda kramplar, kader diyebilmeyi.
Şimdi yar!
Sabaha çıbınlıkla kalkacak olan,
Kuşları göze zorladığımı bilmeden toprağa döktüğüm ecel terimi,
Geceden sağanak sancak yar!
Bastığın yere ağıtlar söyledim,
Söğüt gölgene sundurmalar,
Duana amîn diyecek ulemalar diledim.
Benim kısmet diyarım,
Ta öküzümüzden.
Sesim usluğa, dünam ziyanı kaçış istemedim.
Şimdi uyu yar!
Uyu ki turnalar girsin rüyana,
Bırakma tuhaf tuhaf göğe.
Akşam kılıçlar kustum,
Ah, incir kuşları yeni yeni vursalar!
Bu kez ıskalama en güzel şarkıyı söyleyen kurşun...