Hey, aç gözlü insan! Hey, bitmeyen yol, bana yol göster. Sıkıntılarım yol gösterici olan ben olduğumdan mıdır? İçimde olan kahramanda cevap verecek güç var. Peki, hırsız olmak hiç düşüncelerinden geçmez mi? Bana tok gözlü olmayı öğret. Öğrenmenin öğretmeni olmanı değil, kalenin baş düşmanı olan, birkaç darbesinden bıkıp dayak atmayı öğreten biri ol.
Sen, imparatorun içindeki bilge ağaç! Sen, huşuyu medite eden kâhin! Bana yalan at, beni kandır. Bunu başarı ve kurtuluşumu sağla. Ne? Sen yapma bari, konuyu rahı çekme. Zayıf olduğumuzu bari sen gösterme. Nerede bu erdemli diye dolaşan güçlü insan? Nerede o güzel sözleri söyleyip insanı metheden? Hepsi sizin olsun! Bana kendimi öğretmeyen, insan olmamı sağlamayan her şehvetli sözünüz sizin olsun!

Bunanmış hayatın  en büyük belirtisi hiçlik midir? Kahrolası kaybımızın oluru sahip çıkmamız mıdır? Nedir bizim bitmeyen enerjimizin kaynağındaki mod?  Nerede bu erdemli olmak için cahilliğini bilen vefakar insan? enerjiyi türeten kaynağındaki mod? Nerede bu erdemli olmak için cahilliğini bilen vefakâr insan? Ölmez onlar, yaşamayı öğrenir ve ölmeden bilginin kölesi olmak isterler. Onlarda ego olmaz, onlar da nalbantlık olmaz, onlarda güçlülük olmaz. Nerede onlar? İçindeki canavarla kırkıncı yılını kutlamak için kahve içen ve sonra çay içmek için uçurumun yanına giden…
Sorarım size, rüyanın içinde rüya görüp, o rüyada düşüp konuşmanın hazzını basite mi alırsınız? Basite aldığınız bu dünyayı zorlaştırmadığınız sürece, o zorlaştırmadığınız düşüncelerin elbet bir gün kapınızı çalacağını hissetmeyecek misiniz?