Birkaç yaşam sonra daha da harlandı ateş. Suya dokundu Kanı Dondurdu. Kendini, asıl nedenini unuttu. Aynadaki benle kavruldu... Kül oldu düştü rahme sonra doğarken hiç oldu..

Hiçliğin eşliğinde kapımı tıkladı. Alacaklı gibi ruhumu benliğimden çalacaklı gibi. Tuttu elimde uzaklaştırdı dışta kalan ne varsa benliğimden. Çıktık yola. İndik çıkmaza. Sonra terk ettik maddeyi karıştık sonsuza...

Sonun başlangızında durdu zaman kayboldu an...